Misschien moet ik er maar mee stoppen… Het was een eerlijke gedachte die door mijn hoofd schoot het afgelopen jaar denkend aan trouwfotografie. Jaren mijn hart en ziel erin gestopt en alles waar je voor hebt gewerkt in een jaar te zien verdwijnen. Misschien is het wel niet voor mij, niet mijn ding. Moet ik me gewoon op andere dingen richten. Moet ik het loslaten. Zijn er andere plannen voor mij. Weer gaan schrijven, andere fotografie. Misschien moet ik er maar mee stoppen.
Emoties, eindelijk een bruiloft en besef
Allemaal gedachten om maar weg te stoppen wat me zo ongelooflijk pijn deed. Het gemis. Wegkijken, relativeren en vooral nuchter blijven, emoties lekker wegstoppen. Maar de emoties kwamen. Als een achtbaan haalde ze me telkens weer in. Wat een jaar. Misschien was het wel beter zo. Weekenden weer thuis, niet die druk, die onzekerheid bij vlagen. Misschien is het wel goed zo. We blijven relativeren. Maar beter was het niet. Toen ik in juli eindelijk op een 4-uur durende bruiloft stond heb ik halverwege in een hoekje staan huilen. Want godsamme: wat is dit werk toch fijn om te doen. Wat past dit bij mij, wat geniet ik hiervan en wat is dit werk onderdeel geworden van wie ik wil zijn.
En met dat besef – en het dubbele besef dat het gewoon nu even niet mag – kwam voor mij een zware periode. Creatief als ik ben blijf je zoeken, andere projecten, nieuwe uitdagingen. Jezelf voorbij lopen, keihard tegenkomen, weer terug bij af en door. Toch weer een bruiloft, nog een aangepaste ceremonie. Even proeven, diep ademhalen en intens genieten. Blijven ademhalen.
This is Reportage: weer verliefd worden op mijn werk
Ondertussen blijven de fotografie wedstrijden doorgaan. Het voelde wrang. Ik had geen nieuw werk en mijn hoofd stond er totaal niet naar. Ik kon gewoon even helemaal niet aan bruiloften denken, laat staan toelaten hoezeer ik ze mis. Toch bleef ‘This is Reportage‘ me roepen. Omdat ik zo in deze community geloof. Het is het platform waar ik al een paar jaar onderdeel van uitmaak. Kerstfeestjes mee heb gevierd en zelf een podcast (luister hier naar de aflevering: Linda Bouritius – This is Reportage) mee heb gedaan. Het eerste halfjaar was ik verlamd, maar halverwege de zomer besloot ik ook weer in te zenden. Mijn werk onder de loep te nemen. Oude reportages met nieuwe ogen te bekijken en iedere nieuwe foto te koesteren. En vooral te genieten. Voor het eerst oprecht genieten van mijn eigen werk en trots zijn op mezelf. Genieten van al die verhalen, herinneringen, van al die stellen die me hebben binnen gelaten, hun huis, hart en liefde met mij hebben willen delen. En hoe hard ik ook opzoek ben gegaan naar zij-wegen: dit is waar ik goed in ben. De verhalen vertellen van mensen. En waar komen die verhalen het mooist samen: juist een trouwdag.
Beste Nederlandse This is Reportage trouwfotograaf
Gisteren was de bekendmaking van de laatste ronde van ‘This is Reportage’. Een spannende omdat daarmee ook de kaarten van 2020 zijn geschud. En weer kwamen er tranen. De uitslag overdonderde me. Ik mocht deze ronde maar liefst 6 nieuwe awards op naam zetten. 4 reguliere awards en 2 story-awards, awards van een serie. Extra trots omdat het series zijn gemaakt dit jaar. De juli bruiloft met de tranen en mijn laatste serie van het jaar vol met aanpassingen door de maatregelen, maar vooral zo vol met liefde.
En met die laatste awards was daar ook de uitslag. En mag ik mijzelf de beste Nederlandse trouwreportage fotograaf noemen! Ben ik op een 8e plek internationaal geëindigd en top 10 Storyteller wereldwijd. En zo kwam gisteren even alles samen. Het gemis van dit jaar, de onzekerheid nog steeds naar volgend jaar, maar vooral het vertrouwen dat wat er ook gebeurt ik verhalen blijf vertellen met mijn foto’s. En wat er ook op mijn pad komt: ik ben er klaar voor
 #celebratelove
Geniet hieronder mee van de in totaal 13 awards die ik afgelopen jaar in deze competitie heb mogen winnen. 8 losse awards en maar liefst 5 story awards, awards die mij de kans geven het verhaal te laten zien zijn mij zo waardevol.
