Toen Sander en Sabrina ruim een halfjaar geleden bij mij aanschoven aan de keukentafel voelde ik al gelijk: dit gaat een meer dan toffe dag worden. Heerlijk stel, recht voor zijn raap, midden in het leven en klaar om de liefde te gaan vieren samen. En dit alles met twee schatten van kinderen, heerlijke familie en de meest lieve en oprechte vrienden om hen heen.
Vrijdag werd het de dag, en ondanks dat de zonnige plannen van trouwen op een veld in het bos toch echt niet haalbaar bleken wil ik eigenlijk zo min mogelijk gaan stil staan bij het weer. Wat als ik iets weet na tien jaar bruiloften en wat Sander en Sabrina me ook weer eens hebben bewezen is dat het niets, maar dan niets uitmaakt. De woorden die ze naar elkaar uitspraken werden er niet zachter om. De lach op haar gezicht niet kleiner. Zijn grijns van oor tot oor werd niet smaller. En het feest wat ze als geen ander neer wisten te zetten feestte zeker niet zachter. Het was hun dag. Herinneringen werden gemaakt, er was een lach en een traan, spanning en ontlading en vooral vieren. Het leven samen met de fijnste mensen om hen heen.
Terug naar de basis, terug naar school
Hete was een dag waar ik met hen mee terug mocht naar de basis. Niet hun eigen huis, maar die van beide ouders was de plaats voor mij om te starten. De basis om vandaan de dag vandaan te beginnen. Dichtbij hun ouders was er de eerste spanning. Het omkleden en werden er bijzondere momenten gedeeld. Maar het was niet de enige plek waar naar terug werd gegaan. Don Bosco, de school waar ze beide hun middelbare schooltijd doorbrachten en het veld waar ze vroeger gymden en hun eerste blik met elkaar kruisten werd de plek om samen de dag te starten. Met hun oude school op de achtergrond was het terug naar toen en de start van nu.
Fotoshoot bij het Eemklooster
Vanaf Don Bosco reden we door naar een andere prachtige oude locatie: het eemklooster. Een prachtig oud klooster met lange gangen die met weemoed soms aan het Don Bosco deden denken en een plek met een verhaal. Even sloten we ons af van buiten om vervolgens in de auto onderweg naar de locatie te zien dat de ceremonie toch onder de tent op het terras van Hoeve Kindergoed geen slechte keus was. Terwijl de gasten gingen zitten, was het tijd voor hun entree. Door de lieve mensen van Hoeve Kindergoed begeleid onder de paraplu was het tijd om zich bij hun lieve vrienden en familie te voegen. Die allemaal al knus onder de lampjes tussen de heaters zaten. Het bos was ingeruild voor een knusse en intieme setting. Het bleek de perfecte setting te zijn voor hun verhaal.
Muzikale ceremonie met Luizter
En dat verhaal zou niet zomaar verteld worden. Ik had al eens verhalen gehoord over de ceremonies onder leiding van Jolanda en Jorgen van Luizter. Hij achter de piano en zij nam ons aan de hand mee door hun prachtige verhaal. Op de tonen van de muziek werd gesproken en gezongen. Omlijsting van hun verhaal, serenades aan de gasten. Intiem, persoonlijk en vol liefde. En terwijl de regen om ons heen via de tent van ons afgleed waren wij daar even alleen in hun wereld. Hun verhaal, hun liefde. Die allang bewezen heeft door stormen te kunnen gaan. Dus wat maakte dat beetje regen van vandaag eigenlijk nog uit. Het bracht ons samen, daar onder de tent. Ontroerd door de prachtige woorden, de muziek en vooral ontroerd door hen samen.
Na de ceremonie was het tijd voor de borrel. Er werd geproost, taart gegeten en lieve woorden gesproken. Ontspannen werd er bij gekletst en nagepraat over de prachtige ceremonie. Van binnen gingen we weer terug naar het terras waar de borrelplank inmiddels klaar stond om vervolgens via een geweldig lieve video van vrienden en familie naar het diner te lopen.
Aan lange tafel werd een heerlijk shared dining menu geserveerd en een meer dan goede bodem gelegd voor het feest.
Voeten van de vloer met Mooi weer Op Straat
Want daar was hij dan: het feest! Na een openingsdans die een mix van schuifelen en Macarena op de dansvloer bracht was het tijd voor de coverband Mooi Weer op Straat.
Inmiddels best wat bands zien optreden, maar deze mannen zijn een klasse apart! Het dak ging eraf en hoe! En te midden van dat alles zag ik hen stralen. Zwevend door de ruimte, omringd door al die lieve mensen die ze zo zorgvuldig om zich heen hadden verzameld. Puur geluk hing rond hen heen. Als stralend middelpunt van deze bijzondere dag.
Een dikke knuffel, nog even snel samen voor de photobooth en dan was het toch echt tijd om weg te gaan. Nog een rondje, nog een dansje, nog een knuffel. Nu ga ik echt. En zo liep ook ik met een diepe grijns weer naar mijn auto. Inmiddels was het droog, maar binnen raasde de liefde nog even door. Lieve Sander en Sabrina, het was geweldig! Wat een feest om met jullie mee te mogen genieten.
